Welkom bij Yindi Anora

Het begon allemaal met een diepe, instinctieve verbinding met de natuurlijke wereld, een verbinding die me vanaf mijn vroegste jeugd betoverde. Maar er was één moment dat alles in beweging zette, een herinnering die me nog steeds helder voor de geest staat.

Het was in de vroege jaren 80, op de kleuterschool. Mijn vriendinnetje en ik stonden aan het lage, op maat gemaakte kleuter-aanrecht onze handen te wassen, toen ze haar hoofd naar me toeboog en fluisterde: "Weet je, zij is een heks." Haar blik gleed naar een meisje verderop in de klas. Het meisje met haar vuurrode haar en een stille aanwezigheid. Ze was niet populair, dat wist ik, want haar ouders waren streng gelovig. En in ons dorp vond men overal wel wat van – zelfs wij kleuters.

Ik keek over mijn schouder naar haar. Ik had wel eens met haar gespeeld, maar dit... dit voelde vreemd. Haar familie had niet eens een televisie, werd gezegd, omdat de duivel daarin huisde. Mijn vriendinnetje’s opmerking klonk als een kleine bom, en zonder het te beseffen, zetten wij kinderen de roddel voort. Maar wat zij niet kon vermoeden, was wat haar woorden met míj deden.

In een fractie van een seconde werd de tijd vloeibaar. Ik bevond me niet langer in die kleuterschoolkeuken, maar ergens anders – in een andere tijd, een andere keuken, een ander aanrecht. Ik was niet langer een kind, maar volwassen, en naast me stond... zij. Mijn vriendinnetje, opnieuw, maar anders. Het was alsof een sluier werd opgetild. Alles wat lang begraven lag, richtte zich op en vulde elke cel van mijn bewustzijn. Een gevoel van herkenning overspoelde me: dit was niet nieuw. Dit was oud, oeroud.

Daar, in dat moment, voelde ik de pijn van eeuwen. Ik wist wat het betekende om heks genoemd te worden. En toch – of misschien juist daarom – wilde ik voor het meisje opkomen. "Heksen bestaan niet," zei ik met een kleine stem, alsof ik daarmee haar zou beschermen. Maar diep vanbinnen wist ik dat ik mezelf daarmee tekort deed.

Dat moment werd een keerpunt, een vonk die mijn hele wezen verlichtte. Het was alsof ik een geheime deur opende, een deur naar een waarheid die ik altijd al had geweten, maar te jong was om te erkennen. Mijn reis naar acceptatie begon daar, al duurde het jaren voordat ik de moed vond om het echt te omarmen.

Nu, meer dan veertig jaar later, begrijp ik wat die dag voor mij betekende. Het was de eerste stap in de genezing van mijn 'heksenwond' – een diepe, oude pijn die generaties overspande. Ik besef nu dat ik niet alleen ben. Velen van ons dragen gaven die schitteren in het duister, gaven die bedoeld zijn om het licht te dienen. Maar de schaduw van vervolging heeft ons stilgehouden, bang gemaakt om onszelf te laten zien.

Die tijd is voorbij. Ik leef mijn waarheid. Mijn levensstijl als heks is niet langer een geheim, maar een bron van kracht. Ik deel mijn licht, mijn talenten en mijn ambacht vrijelijk, zonder angst. En misschien, door mijn verhaal te delen, kan ik jou inspireren om hetzelfde te doen.

Wat jouw gave ook is – hoe groot of klein – weet dat het de wereld kan veranderen. Durf uit de schaduw te stappen. Sta in je licht. Want de magie die jij in je draagt, is een geschenk dat het waard is om gezien te worden. Samen kunnen we de oude pijn genezen en een wereld betoveren die zoveel meer licht verdient.