Nog niet eens zo heel lang geleden, zeker nog wel in de tijd van onze grootouders was het dagelijks leven heel anders.
Sommigen zeggen dat het niet perse beter was en dat klopt op een aantal vlakken natuurlijk ook. Denk maar aan de komst van een wc, stromend (warm) water en elektriciteit. Het leven werd nog aangenamer met centrale verwarming en telefoon zodat je snel in contact kon met familieleden buiten je stad of dorp.
Toch durf ik wel sterk te betwijfelen of het nu dan beter is.
Als soort van tussengeneratie heb ik nog wel meegemaakt dat niet iedereen telefoon had en je bij de buren moest bellen. Dan hing de telefoon in de gang wegens de privacy en je had maar een meter of twee reikwijdte.
Als kind hoefde mijn fiets niet op slot, hadden we antennes op het dak en waren de meeste mama`s thuis. Of oma zorgde voor je en anders de buren wel. Alhoewel dat wel heel snel veranderde en gedurende mijn puberteit was het normaal geworden om elkaar als vrouw te vragen of je fulltime of parttime werkte.
Alleenstaande moeders werden `aangepakt` en moesten op eigen benen staan. Want ja, je mag niet profiteren toch? Het is beter voor iedereen als het leven zwaar en moeilijk is.
Er kwam een tegenbeweging die stelde dat huishoudelijk werk en kinderen opvoeden al een baan op zich was (en is) waarvan je nooit vrij had. Werken daarbij… dat kon eigenlijk niet.
Maar het kon wel… we hebben het laten zien… we deden het!
We hielden alle ballen in de lucht tot we er soms letterlijk bij neervielen en nog steeds vallen… want de werkdruk wordt alsmaar hoger, de prestatiedrang, de ego cultuur en we struikelen bijna over elkaar heen om het maar beter te hebben dan de ander.
Dan doen we ook nog vaak, omdat het nu eenmaal moet dat werken, iets wat we helemaal niet leuk vinden en waar we geen leuker mens van worden. Maar onze harten volgen kan ook weer niet want ja…
Zelf wilde ik eigenlijk alleen maar moeder en huisvrouw worden en me met spiritualiteit bezig houden. In plaats van dat, moest ik leren en uiteindelijk werken in banen waar ik niet blij van werd.
En omdat iedereen dat moest was de zachte bedding van `het dorp` verdwenen en stond ik er alleen voor. Net als ieder ander.
Ik volg nu wel mijn hart maar dat is niet altijd gemakkelijk en het wordt me zeker ook niet gemakkelijk gemaakt! Daarbij ga ik alleen nog verbindingen aan met mensen die ook naar hun hart luisteren en hun eigen pad bewandelen. Ik ben heel diep gevallen toen ik ervoer dat er mensen zijn die niet het beste met je voor hebben en je het licht in de ogen of het brood op de plank niet gunnen.
Verbindingen heb ik met mensen die steunend zijn, heksensisters en broers. Samen maken we het licht waar we in staan helder en groter en zo kunnen we elkaar dragen.
Waarom zoveel therapeuten hier? Omdat we allemaal anders zijn en met onze eigen tools werken. Het is dan aan jou om te kijken wie er bij je past!
Neem gerust een kijkje op de verschillende websites hier!
Wil je zelf opgenomen worden in mijn verbindingen dan kun je altijd een berichtje achter laten.