Valentijnsdag

Valentijnsdag

vindt zijn oorsprong in oude orgastische feesten. Op 14 februari vierden de Romeinen Febris (wat koorts betekent), een heilige seksuele razernij ter ere van Juno Februa, een aspect van de godin van de amoureuze liefde. Dit seksfeest viel samen met de tijd dat de vogels in Italië geacht werden te paren.

De extatische riten van de Godin versmolten mettertijd met die van Lupercalia, de losbandige feesten ter ere van de god van seks en geneugten, Pan, die op de volgende dag, 15 februari, werden gevierd.

Op Lupercalia (overigens genoemd naar de wolvin die Romulus en Remus zoogde) schreven mannen en vrouwen hun namen in op liefdesbriefjes of knuppels en trokken dan lootjes om te bepalen wie hun sekspartner zou worden tijdens dit feest van erotische spelletjes.

Romeinse legers namen hun Lupercalia gebruiken mee toen ze Frankrijk en Brittannië binnenvielen. Een daarvan was de bovengenoemde loterij waarbij de namen van beschikbare maagden in een doos werden gedaan en getrokken door de jonge mannen. Elke man accepteerde het meisje wiens naam hij trok als zijn liefde - voor de duur van het festival, of soms langer.

Lupercalia, met zijn minnaarsloterij, had geen plaats in de nieuwe christelijke orde. In het jaar 496 na Christus schafte paus Gelasius het Lupercalia-feest af, omdat het heidens en immoreel zou zijn. Hij koos Valentijn als beschermheilige van de geliefden, die geëerd zou worden op het nieuwe festival op de veertiende van elke februari. De kerk besloot haar eigen loterij te bedenken en zo werd op het feest van Sint Valentijn een loterij van heiligen gehouden. Men zou de naam van een heilige uit een doos trekken, en het jaar daarop die heilige bestuderen en proberen na te volgen.

Het Valentijnsfeest en de heiligenloterij duurden een paar honderd jaar, maar de kerk kon de herinnering aan Lupercalia niet van de mensen losmaken. Na verloop van tijd gaf de kerk Valentijn helemaal op. De loterij keerde uiteindelijk in de 15e eeuw terug om in aanmerking komende vrijgezellen te koppelen. De kerk probeerde de heiligenloterij weer nieuw leven in te blazen in de 16e eeuw, maar dat is nooit gelukt.

Tijdens de middeleeuwse riddertijd was de vrijgezellenloterij erg populair. De namen van Engelse maagden en vrijgezellen werden in een doos gedaan en per twee getrokken. Het paar wisselde geschenken uit en het meisje werd een jaar lang de valentijn van de man. Hij droeg haar naam op zijn mouw en het was zijn plicht haar te beschermen. De oude gewoonte om op 14 februari namen te tekenen werd beschouwd als een goed voorteken voor de liefde.

Begin 1600 werden handgemaakte valentijnskaartjes van bewonderaars naar geliefden gestuurd. Rond 1800 verschenen de eerste commerciële kaarten. Kaarten werden meestal anoniem verstuurd. Al in 1822 meldde een Engelse ambtenaar dat hij op deze dag extra postbodes moest inhuren. In 1849 begon Esther Howland uit Worcester, Massachusetts, valentijnskaarten van hoge kwaliteit te verkopen die zo populair waren dat ze de "Moeder van de Amerikaanse Valentijn" werd genoemd.