In het Moment

In het weekend was ik met mijn kleinzoon naar mijn moeder gefietst om haar te bezoeken.

Daarna had ik hem met het openbaar vervoer weer terug gebracht naar zijn mama en was ik ook weer met het openbaar vervoer naar huis gegaan.

Mijn fiets stond dus nog in Burdaard en deze had ik wel nodig omdat ik sinds kort ook boodschappen doe bij de boer en die woont niet in hartje centrum.

Het plan was om te gaan lopen, dat vind ik fijn, maar heb ik heel lang niet gedaan omdat er óf geen tijd was óf geen energie of omdat ik gewoonweg te ziek was.

Nu ik mij steeds meer ontdoe van alle ruis op allerlei gebied kan ik mijn energie veel beter managen en ik toog dus vol goede moed richting het Noorden. Onderwijl vroeg ik mij serieus af waarom het toch altijd zo hard moet waaien als ik zulke dingen onderneem. Ik zou immers terug moeten fietsen en wederom op de kop in de wind hebben.

Ik vervolgde doch stoer mijn wandeling, bedacht me dat ik zo lopend door het landschap een mooie foto reportage zou kunnen maken want ik kwam langs wat historische plaatsen en was met mijn gedachten al daar.

Het viel me op hoe moeilijk het toch soms is om in het moment te zijn, in het hier en nu, mijn hoofd, zeker als ik onderweg ben, staat altijd aan en ik reageer al op wat er `misschien` komen gaat.

Bezig met daar waar ik nog niet aangekomen ben gaat het nu voorbij…

Ik dacht aan mijn kleinzoons, aan hoe zij nog op natuurlijke wijze in het nu zijn en de oudste door het systeem al aangeleerd wordt dit niet te zijn.

Dat laatste maakte me triest, en voor een moment voelde ik een intens verdriet opgevolgd door het besef dat ik dit gevoel eigenlijk wilde parkeren voor een ander moment, ik was immers onderweg? Ik had er nu geen tijd voor.

En dáár stond ik stil, want hey, als je je eigen gevoel niet eens de ruimte geeft op het moment van hier en nu… hoe zul je dan ooit in het nu zijn?

Ik sprak met mezelf af dat ik mijn focus zou leggen op het hier en nu.

Ik stapte verder, het voelde geforceerd, onnatuurlijk en dus groette ik de zwaluwen, hondsdraf, brandnetel, kamille en chicorei en stopte om wat plaatjes te schieten voor mijn fotoreportage.

En na de eerste twee… met 37% op het schermpje viel mijn telefoon uit. Hoe duidelijk wil je het hebben?

Ik mocht me dus richten op het nu in de binnenwereld in plaats van op de buitenwereld en me weer eens gewaarworden dat er geen tijd is. Dat wij niet een lichaam zijn maar een ziel zijn in een lichaam en dat alles, werkelijk alles daarmee verbonden is.

Stap voor stap zette ik voort en de zon brak door.

Spiraalsgewijs vloeide de binnenwereld (lees geesteswereld) samen met de buitenwereld (lees aardse materie) en was ik daar met vol bewustzijn IN.

Met mij liepen enkele voorouders van die plek uit verschillende lijnen in stilte mee.  

Wat ze niet zeiden droegen ze toch over en mijn stappen pasten zich aan naar het natuurlijke ritme, naar de natuurlijke orde, naar mijn ritme…

En zo ging ik voort me erg bewust van dat in het moment zijn zonder oordeel of focus op `als` geen enkele invloed heeft op een uitkomst.

De mogelijke uitkomsten, gebaseerd op angst of verwachting werden neutraal.

Mijn herniabeen hield er niet mee op, ik kwam niet uitgeput en struikelend over de drempel bij mijn moeder binnenvallen. Maar ik kwam gewoon aan.  In het moment.

De terugweg ging hetzelfde, ja… het woei enorm! Maar door in het nu te zijn, niet te vechten, te strijden en te buffelen maar door te accepteren dat het is zoals het IS ging het eigenlijk met gemak.

Ik kwam thuis in het moment en met de overtuiging dat wij eigenlijk niets nodig hebben, ook geen fiets om naar de boer te gaan.

Wij hebben zelfs geen bezit want niets in de materie behoort ons werkelijk toe.

Het enige wat je kunt claimen en ownen is je bestaansrecht op dit moment in de natuurlijke orde.

En wat een rijkdom is dat!

15 km lopen en 15 km fietsen op m`n gemakkie in de harde woei… ik denk dat ik er een triatlon van maak de volgende keer .😜

#lichtopbewustzijn