Lindholm Høje

Geërgerd werpen René en ik een blik op een stel luidruchtige kinderen die de grafheuvel Lindholm Høje op komen rennen.

Met hun ouders in hun kielzog stampen ze al schreeuwend over de graven en klimmen oneerbiedig over de stenen.

Ongelooflijk! Disrespectvol en oneerbiedig.

Nee, dit begrijpen wij niet… wij begrijpen die ouders niet…

Maar we spreken ze toch niet aan, daarvoor lopen ze net iets te ver bij ons vandaan.

Dan wordt het ineens heel stil..

Waardig daal ik de heuvel af…

Een zacht briesje speelt door mijn lange blonde haren, koelt mijn gloeiende wangen en droogt de tranen die in mijn ogen prikken.

Mijn rechterhand rust een moment op mijn hart waar ze het rijzen van mijn borst bij elke inademing waarneemt.

In en uit… in en uit…

Ik voel hoe het amulet wat ik draag mijn lichaamswarmte heeft aangenomen alsof het aan mijn lichaam toebehoort.

Lunula, geef me kracht want niets zal ooit meer hetzelfde zijn.

Ondanks de hitte achter mij voel ik me koud en kil.

“Nooit meer hetzelfde zijn?”  “Hitte achter mij?”

Ik kijk een moment opzij naar René die zijn weg naar beneden volgt en draai me dan langzaam om.

“Nog eenmaal”, klinkt er in mijn hoofd, “ik kijk nog eenmaal achterom.”

En dan vullen mijn neusgaten zich met de dikke zware zwarte rook, ze blijft plakken in mijn keel en vertroebeld mijn zicht terwijl ik het laaiend hoge hete vuur met prikkende ogen waarneem….

Overspoeld door de schok en een intens verdriet heb ik tegelijk de gedachte aan het gezin wat daar moet lopen en bedenk ik me nog niet dat dit een visioen moet zijn.

Wanneer ik me opnieuw omdraai weet ik dat mijn blik in de toekomst gericht zal zijn.

Ik grijp naar mijn lunula en schrijd waardig langs de mensen van mijn nederzetting.

Niets zal ooit meer hetzelfde zijn…

Eenmaal beneden kijk ik René een beetje beduusd aan, ik kijk opnieuw omhoog en daar is geen vuur.

Ben ik nou gek?

Het gezin wandelt, nu rustig en goed te pas, aan de zijkant van de heuvel naar beneden.

Ik heb vaker van dit soort visioenen, ze vinden gewoon plaats in het gewone leven in de gewone situaties, alsof het er doorheen komt.

Dat wat ik hier beschreef heeft misschien 10 seconden geduurd en is vaak voor een ander niet eens op te merken. Het komt vaker voor wanneer er iets geheeld of verbonden mag worden en het kwartje valt pas later.

Weer in mijn normale staat van zijn bezochten wij het museum onder aan de heuvel. Het was pas na het dit bezoek dat ik René deelgenoot kon maken van mijn ervaringen.

In het museum leerde ik pas dat de graven op de grafheuvel geen gewone graven waren maar crematie graven.

Het was gewoon om de lijken, soms meerdere tegelijk eerst te cremeren en daarna te begraven op deze plek.

Ik moet ooit iemand hebben achtergelaten daar die veel voor me betekende.

Al met al een historische bezienswaardigheid en een bezoekje waard!

Ik vermoed ook leylijnen op deze plaats maar die heb ik nog niet kunnen achterhalen.