Een oud folklorisch Duits verhaal.
Aan het begin van alle dingen, toen het leven nieuw was, zocht de Sneeuw naar een kleur. De bloemen werden zeer bewonderd door alle elementen, maar zij bewaakten hun kleur uit jaloezie en toen de Sneeuw hen smeekte, keerden zij zich minachtend om, want zij vonden de Sneeuw koud en onaangenaam. De kleine nederige sneeuwklokjes hadden medelijden met de Sneeuw, want geen van de andere bloemen had haar enige vriendelijkheid getoond en dus kwamen zij tevoorschijn en boden de Sneeuw hun kleur aan.
De sneeuw accepteerde dankbaar en werd voor altijd wit, net als de sneeuwklokjes. Uit dankbaarheid gaf de Sneeuw de kleine parelmoerbloemen de bescherming om in de winter te verschijnen, om ondoordringbaar te zijn voor het ijs en de bittere kou. Vanaf dat moment leefden de Sneeuw en de Sneeuwklokjes als vrienden naast elkaar.
Ik vind het fascinerende kleine bloemen, volgens geruchten kunnen de planten hun eigen warmte opwekken en dat vind ik zo`n mooie gedachte omdat het een prachtige natuurlijke aankondiging van de lente zou zijn. Maar helaas is er weinig bewijs.
De Galanthus nivalis is de officiële naam voor het sneeuwklokje en staat bekend om zijn medicinale eigenschappen en wordt momenteel gebruikt voor de behandeling van Alzheimer. Hun Latijnse naam is vreselijk mooi, want het betekent "Melkbloem van de sneeuw" - dit is mogelijk mijn favoriete variant op de naam, evenals een Welsh woord voor hen, "Eirlys", dat zich laat vertalen als "Sneeuwlelie".
De "Fair Maid of February", zoals ze ook bekend staan in Engeland, zijn een geliefd gezicht tijdens de sombere late winterdagen. Ze houden van schaduwrijke gebieden zoals bossen en zijn misschien wel het meest opvallend en enigszins grimmig gevonden op graven en bedekken de vloeren van de kerkhoven. Misschien is dit de reden voor de duistere overlevering rond de sneeuwklokjes; sommigen zeggen namelijk dat ze een voorteken van de dood zijn.
Wat natuurlijk ook weer een nieuw begin is.
In het Victoriaanse bijgeloof wordt gezegd dat je het sneeuwklokje nooit in huis mag halen, want dat brengt ongeluk en in sommige extremere versies van het verhaal zal de dood in de familie binnen een jaar intreden. Velen houden vast aan dit bijgeloof en beweren nog steeds resoluut dat een geplukt sneeuwklokje op hun drempel de reden was dat zij weduwe werden. Ander oud Engels bijgeloof zegt dat door het binnenhalen van een sneeuwklokje de melk zuur zal worden en de eieren zullen bederven. Ik geloof liever niet dat het plukken van dit prachtige bloemetje kwaad en verdriet zou brengen, maar het is waarschijnlijk het beste dat het niet van zijn wortels wordt geplukt en mee naar binnen wordt genomen, waar het alleen maar zal verdorren, maar dat het bij zijn soortgenoten blijft en een wonderlijke witte deken over bossen en kerkhoven legt.
Beter dan een brenger van de dood zijn de associaties van de bloem als brenger van hoop en zuiverheid; de groen gekleurde stengel van het sneeuwklokje symboliseert en verbindt zich met de heidense idealen van gezondheid en welzijn, terwijl het wit het licht van de winterzon symboliseert dat nu sterker begint te worden naarmate de dagen lengen.
Let op Sneeuwklokjes zijn giftig voor mens en dier en dienen nooit te worden ingenomen. Medisch gebruik dient altijd en alleen voorgeschreven te zijn door een arts of natuurarts!
Reactie plaatsen
Reacties