Stonehenge

In het grootste deel van mijn werkzame leven als heks leek me een bezoek aan Stonehenge wel het summum!

Daar moest je toch geweest zijn om erover mee te kunnen praten nietwaar?

Dat ik in de jaren daarvoor in Ierland letterlijk 2 minuten bij een stenencirkel vandaan zat en ze niet bezocht maakt het dan weer betrekkelijk.

Maar het is ook maar net waar je interesse op dat moment ligt en vooral je focus. Want in Frankrijk voelde ik me ineens totaal verbonden met de menhirs en kreeg ik bijna slaande ruzie met mijn toenmalige partner omdat hij ze niet wilde bezoeken.

Ach, ik heb me altijd in meer of mindere mate wel aangetrokken gevoeld tot mystieke krachtplaatsen en leylijnen.  En ik vond juist Stonehenge de laatste jaren echt te commercieel worden, de energie riep mij niet meer in ieder geval.

Het lag dan ook niet echt in de planning om Stonehenge te bezoeken, in ieder geval had het voor ons beide geen prioriteit.

En toen ging het zo:

Vanaf Dover ging de reis naar Glastonbury  en we hadden geloof ik beide niet voorzien dat we dan langs Stonehenge kwamen.

`Ik; `kijk!, wat is dat nou? Wijzend naar een heuvel met leek het bijna, gestileerde stenen erop.

`Rene; `Dat lijkt Stonehenge wel!, Ja, hoor, het is Stonehenge.

`Ik;  `Wat klein!` `Hoezo?` `Waarom is dat zo klein`?

In mijn beleving was Stonehenge vele malen groter en ik voelde me eigenlijk best wel een beetje genaaid dat het zo klein leek.

Maar goed, we zagen het ook van de weg en na wat wikken en wegen besloten we toch om een bezoek te brengen.

Dit was nog een aardig eind omrijden naar de ingang van dat wat ze dus gigantisch commercieel, groot en duur hebben gemaakt.

Maar het leek een leuke tussenstop te worden en we werden vanaf de ingang met pendelbussen vol mensen naar de beroemdste stenen cirkel op aarde gebracht.

Tijdens het ritje konden we even wat landen, we waren doordat we focus moesten hebben op het links rijden best wel in de overdrive en daar ben ik meestal niet zo goed verbonden met mijn essentie.

Het duurde dus even voor ik in mijn natuurlijke staat van zijn was en opmerkte dat ik de sfeer niet heel fijn vond en er energetisch iets niet leek te kloppen.

Het was dan ook niet raar dat ik een immense urge voelde om de stenen aan te raken, het was bijna alsof ik het moest doen om een verhaal naar buiten te brengen, een verhaal wat ik verteld zou krijgen als ik me verbond en me mee liet zuigen in de energie die zo vreemd was… zo verzengend…

Ik keek nog om me heen en merkte op dat de mensen allemaal keurig voor het touwtje bleven terwijl ik ook `caution` bordjes in het gras zag staan die waarschuwden voor kuilen in het landschap.

Verward zei ik nog tegen René; `Mag je er nou wel of niet in?` Maar ik was al over het touwtje gestapt en bereikte struikelend de heelstone.

Natuurlijk downloadde ik `dingen` het voelde alsof ik door de eeuwen heen duikelde en me niet meer staande kon houden voor een moment. Het bracht complete verwarring! En omdat wij graag momenten vastlegden. Staat die weirdde blik in mijn ogen vast op beeld.

Wat dat nou geweest is allemaal, daar zou ik graag nog eens achter komen…

Ik kreeg in ieder geval geen tijd meer om nog in te voelen want wij werden zonder pardon onder escorte het park uitgevoerd.

Je mag geen steen aanraken in Stonehenge, dat wisten we dan maar weer!

Onderweg naar ons adres in Glastonbury hadden we het er niet veel over, je kunt elkaar wel verwijten over dat bedrag waar je geen waar voor hebt gehad maar hey… wat haalde dat nog uit.

Bovendien was dit wel een echte binnenkomer in Engeland en had het wel onze humor. Stonehenge rocks and kicks zeg maar.

Dat er toen een button op onze kamer lag met een afbeelding van Stonehenge en de woorden `respect the stones` dat kon zelfs René geen toeval meer noemen.