Stonehenge

In de schaduw van mijn jarenlange zoektocht als heks, leek een bezoek aan het iconische Stonehenge altijd een ongrijpbare droom. Een rite de passage, zou je kunnen zeggen; een plek die je moet hebben ervaren om er echt over te kunnen spreken.

Ironisch genoeg verkreeg ik jaren eerder de kans om nabij een eeuwenoude stenencirkel in Ierland te vertoeven, slechts een steenworp verwijderd, maar de roep van de menhirs in Frankrijk nam me volledig in beslag. Een vurige discussie met mijn toenmalige partner, die weigerde de magie van de stenen te verkennen, resulteerde in een intense bewogenheid binnenin mij. Daar ligt vaak de essentie van onze reis — de innerlijke strijd tussen verlangen en realiteit, tussen wat we willen en wat we durven.

Als een ziel die zich altijd aangetrokken voelde tot de mystieke energie van krachtplaatsen en leylijnen, merkte ik dat de glans van Stonehenge in de laatste jaren vervaagde. De commercie leek de authentieke spirit te overschaduwen, en de plek voelde niet meer als een heilige ruimte. Dus deelden René en ik het idee dat een bezoek niet op de agenda stond — totdat het lot anders besliste.

Onze reis bracht ons vanuit Dover in de richting van Glastonbury, en tot onze verbazing kwamen we onverwacht langs Stonehenge. Ik tuurde de horizon af en herkende in een flits de heuvel met de gestileerde stenen. "Kijk!", riep ik uit. "Wat is dat daar?"

"Ja, dat lijkt wel Stonehenge", antwoordde René. "Het is het inderdaad."

De verwondering omhulde me, maar toen ik het monumentale geheel aanschouwde met mijn eigen ogen, voelde ik me intern haast bedrogen. Hoe kon het zo klein zijn? De glorieuze afbeeldingen die ik altijd had gezien, leken nu te vervagen in de realiteit. Maar ondanks mijn frustratie besloten we alsnog die omweg te maken, de aantrekkingskracht was toch te groot.

Bij de ingang stonden we voor een ons onbekende wereld vol bezoekers, en met een pendelbus werden we naar het hart van deze toeristische attractie vervoerd. Terwijl de bus ons transporteerde, liet de spanning van het rijden in het Engelse verkeer onze zintuigen niet tot rust komen. Het duurde even voordat ik mijn innerlijke kalmte herwon, en toen ik dat deed, viel het me op — de energie om me heen was ongrijpbaar, de sfeer onheilspellend.

Een oncontroleerbare behoefte overspoelde me: ik moest de stenen aanraken. Het voelde alsof hun verhalen in mij wilden ontsnappen, als een oude ziel die zijn woorden opnieuw in de wereld wou brengen. De druk om te verbinden met die eeuwenoude energie was intens, bijna verzengend.

Verward en overweldigd passeerde ik de grenzen van het toegestane, stapte ik over het touwtje om de heilige heelstone te bereiken. Wat volgde was een torrent van ervaringen en visioenen die me terug voerden door de tijd; ik viel in de afgrond van verwarring, een wirwar van emoties in mijn ogen vastgelegd op beeld.

De wetenschap dat aanraken niet is toegestaan, kwam te laat; we werden uit het park gezet, maar het had me iets diep van binnen gegeven.

De rest van de reis naar Glastonbury was stil. De teleurstelling gleed als een schaduw tussen ons in, maar we wisten dat deze ervaring ons op de een of andere manier had verrijkt. Het was een ondeugende binnenkomer, een glimlach die we aan onze reis konden toevoegen. Bij het betreden van ons verblijf stuitten we op een button met de woorden "Respect the Stones" en de afbeelding van Stonehenge — toeval? Of een uitnodiging om de mystieke energie verder te verkennen?