Keinse

Vandaag belandde ik tijdens een van mijn spontane zwerftochten in het ieniemienie pittoreske plaatsje Keins.

Nu ken ik West-Friesland best wel goed maar hier had ik nog nooit van gehoord en mijn doel lag eigenlijk ergens anders.

Diep in gedachten verzonken moet ik een afslag te vroeg hebben genomen en dacht dan binnendoor wel op plaats van bestemming te komen.

Genietend en wel een beetje in de ban van de magie die ik begon te voelen en te zien in het landschap reed ik de West-Friese omringdijk op.

Deze dijk was zo hoog, het water (Waddenzee?) zou tot hier aan toe moeten hebben gestroomd lang geleden.

Met die gedachte viel mijn oog op een in het groen verscholen kapelletje. 

Het was zo klein dat ik het ook gemakkelijk voorbij had kunnen rijden.

Maar dat gebeurde niet… en in mijn wereld heeft alles een reden en is niets toeval…

Al jaren ben ik groot liefhebster van Maria beelden, dat klinkt misschien wat vreemd uit de mond van een heks en het heeft dan voor mij ook geen banden met het christendom maar ik ben verknocht aan de eenvoud, de sereniteit en de schoonheid en gebruik haar energie zoals ik die van een Godin gebruik in mijn leven.

Daarom ben ik ook regelmatig in kerken te vinden en bezoek ik vooral kapelletjes die ik spontaan tegenkom.

De tijd stond stil… er was een waterput waarnaar ik algauw getrokken werd en er als vanzelf bij ging zitten.

Het was stil, het zonnetje scheen, warme stralen roerden mijn wangen en een beetje bedeesd sloot ik mijn ogen.

Een diepe kracht vanuit de aarde roerde me, gronde me en hield me daar een tijdloze poos vast.

Als in een omarming van liefde, van de Godin… van Avalon…  met mijn ogen dicht mijmerde ik van Avalon. 

Ik wist niet eens dat ik het zo miste…

Opgeschrikt door een tuinman kwam ik met mijn aandacht weer ter plaatse, het water uit de put, vertelde hij, was eigenlijk niet om te drinken, maar het was toch geneeskrachtig.

Dat kan ik niet zo goed rijmen, dus ik drink het toch en bij de smaak van het bronwater waan ik me gelijk weer bij de red spring in Avalon.

Wie dat ooit geproefd heeft weet dat daar een zeer ijzerrijke smaak aan zit die hier ook te proeven is.

Ik durf de tuinman te vertellen over mijn bevindingen en hij verteld zijn verhaal…

Ooit… lang geleden in het begin van de 16^e eeuw leed er een Portugees schip schipbreuk doordat er een enorme orkaan woedde, hierbij zou een houten boegbeeld met de beeltenis van Maria (Stella Maris) van de voorsteven zijn geslagen en zijn aangespoeld op de West Friese dijk.

Het beeldje werd schoongemaakt in de dichtstbijzijnde put en in een huisje op de dijk geplaatst om bij te bidden.

In deze tijd vonden er een aantal bijzondere gebedsverhoringen plaats en de tuinman weet me mee te nemen naar ook wat wonderbaarlijke genezingen in deze tijd op deze plek.

Hoe dan ook, ook hier hield de protestantse reformatie enorm huis en de hele kapel werd verwoest.

Het Mariabeeld bleef eeuwenlang spoorloos.

Tot een onbekende familie het beeld schonk aan het West Fries museum in Hoorn.

Het blijkt dus wonderbaar gered te zijn tijdens de beeldenstorm en veilig te zijn opgeborgen.

Onderzoek heeft uitgewezen dat het inderdaad om het oorspronkelijke beeld gaat, zij staat nu nog steeds in het museum omdat er angst is voor vandalisme.

Maar zelfs in het museum kun je, heb ik gehoord, de kracht van het beeld tot op wel 9 meter voelen.

In de jaren 50 van de vorige eeuw is er een nieuwe kapel gebouwd ter ere van de plek en de bijzondere waterput waar blijkbaar nog steeds wonderbaarlijke genezingen uit ontstaan.

Ik vind het lastig om daar iets over te zeggen, ik vond het water vooral heel lekker.

In de jaren 90 is er volgens de tuinman iemand langs gekomen die met wichelroedes kon lopen.

Het schijnt bewezen te zijn dat op deze plek 132 leylijnen samen komen.

132!

Daarmee is dit kleine plekje in West-Friesland ook het krachtigst leycentra in Nederland. 

Hoe gaaf is dat?

En hoe gaaf is het als je verteld wordt dat je al die tijd op de st Michaels lijn gezeten hebt welke o.a. verbonden is met st Michaels Mount, Avebury, Avalon en de Glastonbury Tor?

De cirkel weer rond.

Ik kom zeker nog eens terug en misschien wel eens met mijn wichelroedes uit Avebury…