Er was eens iemand in mijn leven die tegen mij zei; `nu heb je werkelijk maar zo`n klein stukje op aarde wat je van jezelf kunt noemen en dan laat je ze dáár ook nog aankomen!`
Hij bedoelde daarmee mijn leefomgeving en het feit dat iedereen, vaak profiteurs, de weg naar mijn voordeur blindelings wisten te vinden, en ik daar niets aan deed.
Klagen deed ik wel want ik ervoer het als een enorme aanslag op mijn wezen en roofbouw op alles wat een basis stabiel maakt.
Maar ik kon ook niet gauw wat anders want het was lastig voor mij om mijn grenzen aan te geven laat staan te weten waar mijn grenzen lagen.
De woorden kwamen keihard binnen en resoneerden lang in mijn wezen.
Dat hielp mij om fysiek een grens te stellen aan het begin van mijn tuinpadje.
En dit werkte energetisch door zodat ik meer en meer tot besef kwam dat ik mijn eigen ruimte mocht innemen waardoor duidelijk werd dat de buitenwereld een afspiegeling is van je eigen binnenwereld.
We kennen het allemaal wel toch? Wanneer er bijvoorbeeld chaos is in huis dan is er ook chaos in het hoofd en vice versa.
Zo werkt dat energetisch op ieder vlak want wij mensen zijn grootse creators met ongekende mogelijkheden.
Tegenwoordig zie ik om mij heen dat er behoorlijk wat angst leeft en ook al een behoorlijk lange tijd.
Angst voor een besmettelijk virus, angst voor de dood, angst voor de toekomst, angst voor oorlogen, angst voor prikken of juist niet prikken, angst voor meningen, angst voor het uitspreken van de eigen waarheid. En ga maar door…
En angst lieve mensen, is hoewel we het een slechte raadgever noemen, zo`n krachtige emotie dat het ons kan verlammen terwijl het onze buitenwereld creëert.
Die we dan vervolgens door nieuwe angst `angstvallig` in stand houden.
We laten ons maatregelen en lockdowns aanmeten op basis van feiten die op angst rusten en dit gaat alsmaar verder.
Er ontstaan hevige discussies, ruzies, onderlinge oorlogen omdat de één een andere mening, visie, geloofsovertuiging dan de andere heeft en vooral gelijk wil hebben lijkt het.
Slaan we niet volledig de plank mis?
Ik vraag mij steeds alleen maar af; `wat zou liefde doen?`
Wat gebeurt er als we angst omzetten in liefde…
Wat voor ruimte creëren we dan?
Mijn ziel heeft in ieder geval niet gekozen om te vechten en elkaar af te maken.
Mijn ziel heeft de missie om de frequentie van liefde hoog te houden, om ons licht te laten schijnen op dat wat licht behoeft in het diepe weten dat ik een vrij wezen ben.
Wij zijn allen op aarde gekomen met een missie, niets is toevallig en je hebt ook niet verkeerd gekozen.
En er is ook niets goed of fout.
Het maakt namelijk niet uit wat je doet of gelooft als je het maar doet om je eigen hoogste goed te dienen.
Het maakt niet uit wat een ander ervan vind zolang je maar verantwoordelijkheid neemt voor je zielsmissie.
Door ons leven op aarde en de systemen waar wij vanaf onze geboorte aan onderworpen zijn geweest zijn we vaak ver van onze zielsverbinding afgedwaald.
Terwijl de ziel toch in essentie het enige is wat (van) jou is.., `hebben we ze nu daar ook aan laten komen?`
Het begint bij jezelf en het enige wat je hoeft te doen is jezelf zijn en de ander zichzelf laten zijn.
We zijn allemaal gelijk, niemand is meer dan een ander.
Houd van jezelf, stel grenzen op ieder leefgebied en op alle niveaus.
Doe waar je blij van wordt!
En weet dat je een wezen van licht bent en dat de onbegrensde helende liefde in jou aanwezig is!
Door grenzen te stellen neem je eigen ruimte in en alles is daar mogelijk!
Reactie plaatsen
Reacties